Wspólnik

- Postanowiłem pisać bloga.

- Tak? A o czym? - spod stołu dobiega zduszony głos Wspólnika.

- O architekturze, oczywiście - wzruszam ramionami.

- I myślisz, że kogoś to zainteresuje?

- No nie wiem, mnie by zainteresowało.

Wspólnik zakurzony wyczołguje się spod stołu.

- Trzeba było jeszcze głębiej wepchnąć te komputery - prycham z politowaniem.

Wspólnik, zasapany i czerwony, rozkłada się w fotelu, nogi opiera na stole tuż przed moim nosem.

- Może zostań szafiarką?

Rozważam przez chwilę tę kuszącą  propozycję.

- Wiesz - zaczynam powoli - to nie jest taki głupi pomysł, ale nie wiem czy znajdę coś fajnego w swoim rozmiarze.

- Nie znajdziesz - podsumowuje Wspólnik.

- To zostaje architektura.

- Ale kto to będzie czytał? - wspólnik nie daje za wygraną.

- Nie jesteś architektem - celebrytą, wtedy miałbyś problem z głowy, napisałbyś cokolwiek, że np. jechałeś dziś rano samochodem, bo dużo jeździsz - taki człowiek drogi, zobaczyłeś hałdę węgla i sru… objawienie, naprędce naszkicowałeś wizję na opakowaniu od bigmaca i jest… zajebisty kościół, a tak… nikt ci nie uwierzy.

- Nawet nazwisko jest do dupy, nie nośne, nie da się zrobić fajnego sloganu na nagłówek, jak np. Konieczny? Koniecznie! - monologował dalej Wspólnik.

- Społecznikiem też nie jesteś, ani aktywistą miejskim, plakatów nie zrywasz, nie rozdzierasz szat, nie walczysz z odkrytą przyłbicą o piękną przestrzeń - wspólnik nie przestaje wyliczać - wyburzanie zabytków nie spędza Ci snu z powiek i w ogóle nie traktujesz zaangażowania młodych ludzi w ważne sprawy poważnie - tu Wspólnik uśmiecha się pod nosem.

- Nikt nie uwierzy, że chodzi Ci o architekturę!

Milczę.

- A Ty przeczytałbyś jakiś blog o architekturze?

- Ee…nie. Chyba, że sam bym napisał, wtedy tak.

Wspólnik patrzy z pokerową twarzą, w kącikach ust błąka się niekontrolowany uśmiech.

- To napiszę…