Sprzedawca Roku

 

https://www.nada.org/assets/0/21474836471/21474836590/21474837933/21474837936/21474837939/21474838572/0cebb1b1-4a9b-4dad-a2aa-de6a6ece1f74.jpg



Wspólnik postanowił ciąć koszty. Dziarskim krokiem wkroczył do salonu operatora telefonii komórkowej. Z życzliwym uśmiechem zasiadł przed sprzedawcą i poinformował, że zamierza przenieść numer.

– To numer prywatny czy firmowy?

– Firmowy– odrzekł zaskoczony Wspólnik.

– A zatem przenosimy na osobę prywatną …

– Nikt nie powiedział nic takiego – zaoponował Wspólnik.

– Jak to? Przed chwilą – z całą pewnością siebie odparował sprzedawca.

– Nic podobnego – zaperzył się Wspólnik – przeciwnie, przenosimy firmowy numer od jednego operatora do drugiego.

– Pierwsze słyszę – wykrzyknął zaróżowiony sprzedawca.

– Proszę pana, dlaczego pan się tak od razu konfrontuje? Pan jest twarzą tej firmy, tak? I na razie ta twarz pokazuje mi się z jak najgorszej strony.

– O przepraszam, pierwszy raz w mojej zawodowej karierze słyszę coś podobnego– odkrzyknął, całkiem już wyprowadzony z równowagi, sprzedawca– zwykle klienci chwalą sobie współpracę ze mną.

– Doprawdy, zupełnie nie wiem dlaczego – zdziwił się teatralnie Wspólnik – rozumiem, że jest pan zdenerwowany, bo musi pan nosić różową koszulkę polo a najwyraźniej pan tego nie lubi. Ja na przykład mam też różowy … hmm … strój – tu Wspólnik wskazał na swoje popiersie – i zupełnie mi to nie przeszkadza, wręcz przeciwnie.

Barwa twarzy sprzedawcy zlała się z barwą koszulki polo, jego koleżanka za kontuarem dusiła się ze śmiechu, chłopak stojący na drabinie i wymieniający żarówkę złapał się za krok.

Spojrzałem z powściąganym wyrzutem na Wspólnika.

– Możemy przejść do rzeczy? – spytałem sprzedawcę.

Opanował się i błyskawicznie nastroił na swój normalny tryb. Można powiedzieć, klasyczny przeszkolony i efektywny sprzedawca, potrafiący zakręcić emerytką i oczarować trzydziestolatkę. Dwoił się i troił, porównywał oferty z konkurencją, osaczył nas wykresami i przygwoździł liczbami.

Wypalony pojedynkiem Wspólnik od jakiegoś czasu nie słuchał, z obojętną miną analizował rozmieszczenie wykwitów skórnych na twarzy sprzedawcy, potakując od czasu do czasu. Poczułem, że musimy natychmiast wyjść.

– Zastanowimy się – rzuciłem w stronę sprzedawcy.

– Mam nadzieję, że nigdy nie będziemy mieć takich klientów jak Ty – zwróciłem się do Wspólnika, już w pasażu galerii handlowej.

Wspólnik prychnął i spojrzał ironicznie – Tacy inteligentni klienci jak ja to błogosławieństwo. Przeszedł jeszcze parę kroków w milczeniu po czym dodał

– A ja mam nadzieję, że nigdy nie będziemy takimi sprzedawcami usług jak ten Sprzedawca Roku.